خانه سینما باید ویران شود!

خبریجات-گسترش سینما خیلی سریع اتفاق افتاد و بسیاری از مردم با عناوین مختلف در آن مشغول به کار شدند.در هالیوود خیلی زود به این نتیجه رسیدند که برای هدفمند کرد فعالیت ها و رسیدگی به فعالان این عرصه احتیاج به تشکل هایی دارند تا بتوانند بهتر و بیشتر خدمت رسانی کنند.

به عنوان مثال سندیکای فیلمنامه نویسان در هالیوود زمانی که هنوز این رشته چارچوب های اصلی خود را پیدا نکرده بود،یعنی سال 1927 تشکیل شد.

این نوع سندیکاها در دیگر کشورهای صاحب سینما نیز تشکیل شد،البته نه با قدرت و نظام سندیکاهای هالیوود.

در کشور ایران همواره کار گروهی به خاطر اعمال سلیقه ها و تفکرات قبیله ای با مشکل روبرو بوده و هست،حتی تشکلات صنفی.احزاب ایران نیز به خاطر همین تفکر هرگز نتوانسته اند کارکردی مانند حزب های دیگر کشورهای پیشرفته داشته باشند.احزاب ایرانی نیز مانند تشکلات صنفی،به خاطر نداشتن روحیه کار جمعی هرگز موفق نبوده و اکثر فعالیت آنها صرف درگیری های درون گروهی و برون گروهی می شود.

بسیار هم انحصارگر و انحصار طلب هستند و چشمان حقیقت بین خود را همواره بسته و بسته نگه می دارند.از نظر آنها هر فردی از حزب آنها،حتی اگر کار خلافی نیز انجام داد باید از وی حمایت کنند و اگر در گروه رقیب اتفاق خوب و مفیدی نیز رقم بخورد،در برابر آن جبهه گیری کرده و مخالفت کنند!به همین دلایل ساده است که کار صنفی و گروهی در ایران موفق نبوده و نخواهد بود،مگر اینکه تفکر انسان ها عوض شود.یکی دیگر از علل درگیری ها به خاطر در میان بودن پول دولت و حمایت آن است.

خانه سینما با تلاش عده ای،سال هاست که تشکیل شده است،اما بعد از چند دهه هنوز نتوانسته به حداقل اهداف خود که همانا مسائل صنفی سینمایی هاست دست یابد.پایه این خانه از اول بد بنا نهاده شده است،زیرا از اول به حمایت دولت و بذل و بخشش آن تکیه کرده است.اولین ساختمان و ساختمان های دیگر آن توسط دولت های مختلف اهدا شده اند.امروز بعد از چند دهه هنوز چشمش به دست دولت و کرم آن است که بسیار ناپسند است و در شان تشکلات صنفی نبوده و نیست.بنابراین ادعای مستقل بودن خانه سینما از دولت را کسی جدی نگرفته و نمی گیرد،وقتی رگ حیاتش به دست دولت است،چگونه می تواند ادعای استقلال کند؟مجبور است تابع دولت باشد که هست.گاهی برخی از روسای خانه سینما درگیری ها و مخالفت هایی با بخش دولتی داشته که همه صوری بوده و بعد از مدتی همه چیز به روال عادی برگشته است.

خانه سینما شاید تنها کار صنفی که انجام داده،آن هم به صورت نصف و نیمه، بیمه اعضاست که البته هنوز کامل انجام نشده و اعتراضاتی وجود دارد.

این خانه خیلی زود رویکردش از مسائل صنفی به سمت گرایش های سیاسی متمایل شد و به جای فعالیت های صنفی، گرایش های غیر صنفی پیدا کرد.برای همین رفاه و آسایش اعضای خود را به دست فراموشی سپرد.کمتر مدیری بر مسند این خانه نشسته است که دغدغه صنفی داشته باشد.
اشتباه بزرگ این خانه و سردمدارانش این بود که خود را مالک تمام سینما می دانستند که باید تمام فعالیت های سینمایی تحت نظارت آنها باشد که متاسفانه معاونان سینمایی و روسای سازمان سینمایی در دوره های مختلف، به خاطر ضعف شان یا رفع مسوولیت، برخی از اختیارات را به خانه سینما واگذار کردند و آنها نیز خواسته های شان را به نامدیران کارنابلد بخش سینمایی وزارت ارشاد تحمیل کردند که نتایجش را همه دیده و می بینند.یکی از دلایل مهم ضعف مفرط سینمای ایران بعد از دهه 60 این مهم بوده و هست.

خانه سینما به خاطر بودجه بادآورده دولتی،همواره شاهد درگیری های داخلی برای کنترل این خانه بوده تا بتوانند از منافع مالی و مادی آن استفاده کنند.هر دوره نیز به دست گروه خاصی افتاده است.مطمئنا اگر خانه سینما متکی به خود بود و پول بیت المال در آن بی حساب خرج نمی شد،اصلا در آن درگیری به وجود نمی آمد،درگیری ها برای منفعت طلبی است نه در خدمت اعضا بودن،خدمت کردن و فعالیت صنفی که قشون کشی و سنگ پرانی نمی خواهد!

برخی افراد مانند کامران ملکی بسیار سعی کردند تا جلوی درگیری ها را بگیرند،اما بی فایده بود.

امروز اکثر صنف های خانه سینما با یکدیگر ،دیگر صنوف و سردمداران آن درگیر هستند.به مسائلی که اخیرا در این خانه رخ داده اشاره نمی کنم چون تکرار مکررات است.

خانه سینما باید ویران شده و از دل آن سندیکاهای واقعی بیرون بیایند که وابسته به دولت نبوده و فقط کار صنفی انجام داده و به رفاه اعضا بیندیشند.در کار سیاسی نیز دخالت نکرده و جانب هیچ گروهی را نگیرند.اگر این اتفاق بیفتد،سینما و سینماگران نجات پیدا خواهند کرد.

سیدرضااورنگ